ما این خرمای زرد زاهدی را در مناطقی که در آن کاشته می‌شوند پیدا می‌کنیم، زیرا زمانی که میوه هنوز تازه است بدون گذراندن فرآیند بلوغ طبیعی و خشک شدن مانند بقیه خرماها مصرف می‌شود.
این خرماها زمانی جمع آوری می شوند که پوست آن ها به رنگ زرد کم رنگ با پوست سفت می شود، به این ترتیب چند هفته از جمع آوری آن می توان آن را مصرف کرد.
با گذشت روزها تا حدودی آبدارتر و لطیف تر می شود، اما به شیرینی معمولی خرماهای دیگر نمی رسد.
این خرمای تیره رنگ تقریباً سیاه که منشاء ایرانی دارد این ویژگی را دارد که می‌توان آن را برای مدت طولانی در حالت طبیعی خود حفظ کرد. می تواند تا دو سال بدون از دست دادن کیفیت تغذیه ای خود ادامه یابد.
خرمایی است که در مقایسه با سایر انواع آن خیلی شیرین نیست و رایحه ای از میوه خشک ارائه می دهد. گوشت آن سفت تر است زیرا شیرین و آبدار نیست، به همین دلیل برای خرد کردن یا برش در تهیه سالاد ایده آل است.
متمرکز، نرم، سخت، سیاه، قرمز و سیاه و زرد طلایی، که از خاورمیانه و کالیفرنیا می آیند، اگرچه آنهایی که از الچه (آلیکانته) هستند کیفیت عالی دارند.
مدت‌ها پیش، درست در زمان برداشت، آنها را به صورت دسته‌ای بسته‌بندی می‌کردند، اما امروزه بین صفحات پلاستیکی قرار می‌گیرند، اگرچه لایه اول هنوز ظاهر اصلی خود را حفظ کرده است.
