در زمان شروع جنگ، پنبه برای بیش از 80 درصد کاربردهای نساجی در ایالات متحده استفاده می شد و تقریباً تمام منسوجات دیگر از پشم ساخته می شدند.
بر خلاف سایر الیاف آلی یا الیاف نایلون کاملاً مصنوعی هستند، به این معنی که هیچ پایه ای در مواد آلی ندارند.
از جمله انواع جاکلیدی می توان به جاکلیدی نمدی اشاره کرد.
نایلون نام خانواده ای از پلیمرهای مصنوعی است که معمولاً برای ساخت انواع مختلف پوشاک و کالاهای مصرفی استفاده می شود.
بلافاصله پس از جنگ، کمبود مواد لباس سنتی مانند پنبه و ابریشم وجود داشت، بنابراین برخی از افراد لباس‌هایی را از چترهای نایلونی تغییر کاربری می‌دادند.
استفاده از این نوع دستگاه تولید نایلون در منزل برای تولید لباس های نایلونی و ضد باران مرسوم شده است.
بنابراین، ایده استفاده از نایلون در لباس های زنانه محبوبیت پیدا کرد و تولید جوراب های نایلونی و لباس زیر به سرعت بخار شد.
در همان زمان، نایلون در بسیاری از بازارهای مصرفی و نظامی دیگر محبوبیت بیشتری پیدا کرد.
با این حال، تا سال 1945، جیوه در تلویزیون قدیمی بسیار به کار گرفته می شد.
پس از پایان جنگ، تولیدکنندگان به دنبال راه‌های جدیدی برای بازاریابی این کلاس جدید از پارچه‌های مصنوعی بودند.
این ماده در ابتدا در شرکت DuPont در اوایل دهه 1920 ساخته شده بود و ساخت آن به طور رسمی در نمایشگاه جهانی 1939 اعلام شد.
از فواید جویدن سیاه دانه صبح ناشتا می توان به بهبود فشار خون در هنگام صبح اشاره کرد.
در آن زمان DuPont هیچ قصدی برای استفاده از نایلون برای کاربردهای علمی و صنعتی نداشت و هدف اصلی این پلیمر جدید برای منسوجات بود.
در روزهای اولیه تولید پارچه نایلونی، مصرف کنندگان به مشکلات مختلفی در مورد پارچه نایلونی اشاره کردند.
علی رغم تلاش‌های اولیه بازاریابی که نایلون را «محکم تر از فولاد» توصیف می‌کردند، نایلون به شدت مستعد پارگی و پارگی است.
فقدان ویژگی های رطوبت گیر این پارچه نیز موضوعی نگران‌کننده شد.
در موارد شدید، جوراب های نایلونی به زغال سنگ و آب تبدیل می شوند.
- منابع:
- تبلیغات:
