55 درصد از شرکت‌کنندگان در مسابقات شطرنج از دمپایی خزدار زنانه غیر محافظ استفاده می‌کردند که رایج‌ترین آن‌ها دمپایی با 21 درصد، شلوارک/دمپایی با 15 درصد و دمپایی بدون پشت با 7 درصد بود. همچنین 5 درصد مقرنس و 4 درصد از نمونه صندل پوشیده بودند.
در نهایت، عدم استفاده از کفش در داخل خانه در بیشتر مواقع در سال گذشته توسط 34 درصد از جمله 30 درصد با پای برهنه و 3 درصد فقط جوراب پوشیده شده است.
این مطالعه مقطعی، تا جایی که ما می دانیم، اولین موردی است که کفش های داخلی را که بیشتر اوقات در سال گذشته توسط یک نماینده نمونه بزرگ از جمعیت بستری استرالیا پوشیده شده اند.
بررسی می کند. در داخل خانه، دسته‌هایی از کفش‌هایی که در 12 ماه گذشته بیشتر اوقات پوشیده شده‌اند، یا کفش‌های غیر محافظ مانند دمپایی و جوراب شلواری/ دمپایی بودند یا اصلاً کفشی نداشتند که در مجموع تقریباً 90 درصد نمونه را نشان می‌داد.
اگرچه کفش‌های داخلی در تعدادی از شرایط بهداشتی مهم تلقی می‌شوند، تنها بخش کوچکی از مردم کفش‌های داخل خانه می‌پوشند که به عنوان محافظ در نظر گرفته می‌شود.
ما چند ارتباط مستقل جالب بین دسته‌های مختلف کفش‌های داخلی (محافظتی، غیر محافظ و بدون کفش) و متغیرهای مختلف جمعیت‌شناختی، تاریخچه پزشکی، و تاریخچه درمان پا، و همچنین ارتباط بیشتر بین این متغیرها و انواع کفش‌های فردی در نمونه ما پیدا کردیم.
از هر نه نفر فقط یک نفر از نوع کفش داخلی محافظ استفاده می کرد. پوشیدن چنین کفش های محافظ به طور مستقل با شرایط پزشکی یا پا که معمولاً به کفش های محافظ نیاز دارند، مانند نوروپاتی محیطی یا سابقه قطع عضو، مرتبط نبود.
این نشان دهنده عدم ارتباط بین توصیه های کفش و استفاده واقعی از کفش در این جمعیت است. این اغلب از نظر بالینی تأیید شده است و قبلاً در افراد با سابقه سکته مغزی، بیماری پارکینسون و زخم پای دیابتی نشان داده شده است. یافته‌های ما مبنی بر اینکه از هر نه نفر، یک نفر در داخل خانه کفش‌های محافظ می‌پوشد.
نشان می‌دهد که این قطع ارتباط در کفش‌هایی که در داخل خانه می‌پوشند بسیار متمایزتر از کفش‌هایی است که در خارج از خانه می‌پوشند، تقریباً از هر دو نفر یک نفر در خارج از خانه کفش محافظ می‌پوشد. مقاله قبلی.
